Resimler, duvarlarda, ipek veya bezden yapılmış dini bayraklarda ve kitaplarda yer alıyordu. Uygur resim sanatında çizgi unsurunun ön planda olduğunu görürüz. Resim yapılırken kullanılan yüzey genellikle alçı veya mukavva karışımı ile hazırlanırdı ve resimler, çoğunlukla “meke” adı verilen Çin mürekkebi ile “uç” denilen kamış kalemle çizilirdi. Çinliler genellikle fırça kullanırken, Uygurlar daha çok kamış kalem tercih ediyordu. Uygur sanatı, diğer Budist sanatlardan ayrı bir teknik kullanır; renkler zamk karışımı içinde eritilir ve şeffaf bir şekilde sürülürdü. Bu sayede, gökkuşağı gibi parlak renkler yüzyıllar boyunca kararmadan korunabiliyordu. Resimlerde genellikle koyu mavi ve kırmızı olmak üzere parlak renkler kullanılıyordu.

Portre yapma sanatı, 750’den sonra Türk duvar resimlerinde ilk defa ortaya çıkmıştır. Bu döneme kadar insan vücudu ve yüzü, şematik çizimlere dayanılarak tasvir ediliyordu, ve resmin altına isimler yazılıyordu. Ancak Uygurlar, resim sanatında gerçekçi bir üslup geliştirerek, kendilerinden önceki dönemlerden çok daha farklı bir boyut kazandırmışlardır.